You've got issues @el Archives - Greek American Girl

Category: You’ve got issues @el

Do Greek men make good marriage partners? Part 2

January 7, 2019
by irene Archos

One of the most popular posts if not THE MOST POPULAR posts of this site has been “Do Greek Men Make Good Husbands?” I am revisiting the question once again as quite some time has passed since it was first published (“ehem,” back in 2004). As it happens, even to the youngest of us, we get older. As a result, our thoughts mature.

Additionally, a recent comment from a reader (read original post) has also sent my mind into a whirl-spin, spinwheel, whatever they call those whirley gig things you put out in the wind that spin around.

So here it is–Do Greek Men Make Good Marriage Partners Part 2?

BACKGROUND CONSIDERATIONS

First of all, let me start by saying that the question must be broached carefully. When you single out a specific group, be it racial, ethnic, socio-economic, by hair color, personality type or whatever other specific characteristic, it is difficult not to fall into stereotypes. It is difficult precisely because what you are trying to do is make sense of a bigger trend or phenomenon by using only your own experience or specific anecdotes. Making generalizations about any class of individuals can turn stereotypical because you are basing your conclusions from a small sample. That being said, however, it is the only way we can make sense of the big trends around us. How I reach conclusions about Greek men is through the benefit of my personal experiences. My experiences are limited, but that does not make them wrong. Just like your experiences. They might be different from mine, but that does not make them wrong either. We can both be right based on experience. The problem is compounded because there is as far as I know little or no research that tracks people’s perceptions of marriage in Greece. (I tried by asking more than one sociologist at the University of Athens. If anyone has any statistical study or research they can point me to, I’d appreciate it.)

A second big issue, which is kind of related to the first, concerns parsing the personal from the cultural. How much of who you are, how you behave and what you believe in is based on your own personal values and how much is shaped by the culture or cultures you live in? It is hard to tell the dancer from the dance. There are so many varieties of Greek men (and the women they marry) that the discussion can get lost without some definition. It is hard to make a case for or against without narrowing down who we are talking about. To clarify, I will limit my discussion to men born and raised in Greece, those who have grown up in a traditional Greek household, who speak Greek, practice Greek holidays and generally draw pride and identity from Greece.

The third definition I have to address before I even attempt to answer the question has to do with what it means to be “a good marriage partner.” By that, I mean someone who is respectful, genuinely loves and cares for his family, is not insane or unreasonable, is gainfully employed and can cover his responsibilities. A good marriage partner does not physically or emotionally abuse his mate or his children; is not involved in criminal behavior; does not cheat. He spends time to develop a relationship with his family and does not take them for granted. A good marriage partner can be said to be a person of integrity, honor, with ‘philotimo’. Someone who does right by family, country, and God.

So, back to the question, Do Greek men make good marriage partners?

CULTURAL ARGUMENT

This is my answer from a cultural perspective is NO! a big EMPHATIC NO.

Speaking from a cultural perspective, Greek men are raised from an environment that privileges them over women. The patriarchy is very well and good in Greece, even modern Greece of the 2019 and in the Greece of the mind, in pockets of Greek Diaspora society that still hold on fiercely to traditional values. Because Greek culture has historically been patriarchal it follows that those entrenched in that culture will hold and pass on patriarchal views. These patriarchal ideas are so wrapped up in “TRADITION” that no one bothers to critically see them for what they are—an oppressive system that treats women inferiorly to men, that expects women to be second in society, that views women as valuable only as far as they can be attractive to men. The patriarchy is so entrenched in Greek “traditional” society those who are in it cannot even see how harmful it is for girls.

Let me list just a few ways the patriarchy exists in Greek society:

– Women do not share in equal status or respect; are not given as many opportunities as their brothers. In some towns and villages, the children are counted differently. “I have three children and one kopelli,” a colleague of mine related to me about what her father would answer for how many children he had. Girls are not considered children; only boys are.

– Greek cultures lavishes lots of praise, glory and attention on boys. So many of the mothers in Greece that I talked to consciously or unconsciously fixated on their sons, even way into their 30s.

– in the workplace, women in Greece have not advanced to the same level as men. Most industries are male-dominated. Yet when allowed to grow up in another culture, Greek women have thrived. (Do you really think Arianna Huffington nee Stasinopoulos would have become a media billionaire had she stayed in Greece?)

-even for women who have started to work outside the home, the lion’s share of housework is still left to the wife. It is considered disgraceful for a man to do “woman’s work.” A Greek-German friend who had grown up in a very traditional house made fun of an American pilot married to his sister, “Look malaka,” he’d brag to his pals, “o gambros mou (my brother-in-law) ironed my poukamiso (dress shirt).” Most traditional Greek men cannot be seen with a broom or vacuum cleaner in their hands for fear of appearing like a sissy. They leave housework to their wives, who often put in a full-time work schedule themselves.

-women are indoctrinated to fulfill roles as mothers and wives first and then anything else. There is nothing wrong with this. But for those who choose another route, it is anathema. Remember that scene in My Big Fat Greek Wedding if Ms Portokalos could not find a gambro “O Theos na filae” she would be considered an outcast, a failure, someone ostracized and ridiculed. She could not have an identity in and of herself; she gained her identity and importance from her relationship to a man.

-women have not been allowed to take a more active role in their churches except in the form of cooks, organizers, and fundraisers

-anecdotally I can tell you Greek men cheat on their wives at a level that rivals Latinos (and vice versa). Yet there is a clear double standard. You are the “putana” if you engage in sex outside of marriage, yet society blames it on the wife if her husband strays.

The list goes on and on.

Perhaps the most fertile place for the patriarchy to grow is within Greek women themselves. They are the ones who raise boys and girls differently and subconsciously or consciously pass on the unequal treatment. They rush to cater to boys and men in their lives sending the message that girls and women are second. They serve everyone else and leave themselves last.

They gossip and tear down any woman that might pose a threat to them instead of taking issue with men’s infidelity. “But that’s how men are,” they excuse them. Like biology is an alibi for disrespect. They send the message to their daughters that they have to look attractive all the time, spending enormous amounts of time on their looks, because that is the way they gather their worth, from how attractive and how much attention they receive from males. Women have so internalized the codes of patriarchy and their inferiority they act as the “bitches,” barking and biting anyone that dares to cross the lines of the established order. (Some of the staunchest defenders of the patriarchy happen to be the old yiayias, the ones dressed in black, who have to wear black when their husbands pass away even if it was 20 years ago.)

It is hard to find documented statistics but the rate of domestic violence and abuse in all its forms is very high in Greek families. It is not reported because of the taboo surrounding it. “Be quiet,” “bear it,” “That’s your fate,” they excuse the abuse to themselves and others. “Men need an outlet for their frustration,” they reason. It is stressful to be the sole breadwinner in a traditional home. A few slaps here and there come with the territory.

So, to get back to the question, if a woman marries a man who has been raised in the tradition culture that exults the patriarchy, overall I would say her chances at being truly satisfied with her marriage will be low. But that is only if you accept the criteria for what makes a good marriage partner.

BUT THERE’S LITTLE DIVORCE IN GREECE–

Opponents to this claim bring up the low divorce rate in Greece as proof of the viability of Greek partners in marriage. While the divorce rate in Greece is lower, it is not as low as some other Latin American countries. The reason for why many couples stay together I believe has something to do with the failing economics of the country. Sociologists have found that the divorce rate dips in times of economic uncertainty. It makes sense; people stick together to survive financially.

Another reason for the low divorce rate might have to do with the stigma of divorce that is still very strong. Many partners stay in an otherwise failed marriage even while being disrespected, or worse abused, because of the stigma around divorce in traditional circles. Divorce is viewed as some sort of moral failure. Greek families do not divorce; they just stay miserable together. ( I have many examples in my family.) Plus there is the guilt of bringing up children “without” a father in the home. This keeps many couples unhappily together for the sake of the children.

Then there’s the part of keeping up appearances. Greeks as other Middle Easterners and Mediterraneans tend to be envious of each other. Admitting to a divorce would be equivalent to admitting that you failed. Not that things change or people evolve, but that there is something wrong with you if you do. What have you done or not done to keep the marriage together? As usual the responsibility falls on the wife, not the husband. Rather than be honest that their marriage “sucks,” many women suck it up and play along the fantasy fairy tale of living happy ever after.

To throw a wrench into this problem is the fact that Greeks are so endogamous. There is a taboo around marrying partners from a different culture so that women and men are forced to only consider seriously other Hellenes for marriage. That narrows down the marriage pool creating an unwritten pressure to accept Greek men because that’s how Greek men are. Take them or leave them.

Another aspect to this is women’s own insecurities for seeking a divorce or becoming single. Because they have internalized the ideology of patriarchy that states that to be a successful woman you must be married with children or at least have a “man” around you, they would rather keep a man under whatever circumstances. In the subconscious thinking, better a bad man than no man. How else but by touting a man can they deal with the demons of their own insecurity? Having a man by your side, no matter how unsatisfactory, is better than living life in isolation, ostracism, and insecurity. To keep up appearances of a loving successful family, Greek women put up a façade of marital bliss.

Many couples who do not divorce on the books are divorced de facto in reality. Marriage becomes an arrangement that they both can operate under, but they are not united in any true sense of the term. This was the case of my own parents. My father packed up and left to Greece and had not had any connection to his legally wedded wife for 20 years. Even though we begged them to divorce, they kept up the charade because they had been brought up during a time when no one divorced. Did that keep my father from going on and having relationships with other women? No. I understood it and accepted the fact. I suspect this sort of thing happens often in Greece and other traditional cultures.

I claim that Greek men, in general, and this means in general, as a cultural class, would not make equitable marriage partners because their culture raises them to be selfish, arrogant, egotistical and inflexible in changing the behaviors around their traditional gender type. It is hard for them to become responsible and equitable as men when as boys they have been given the crown of crowns.

THE PERSONAL ARGUMENT

Enough of the cultural argument, what about the personal? Well, MAYBE. It depends.

Most Greek men that I know, of my father’s and then a few in my own generation, disrespect their wives; cheat on them and worse abuse them without impunity. The worst part of the problem does not even lie in men; it resides with the women who are responsible for perpetrating the unfair treatment and these oppressive ideas. They teach their daughters by accepting the abuse and their second-class status that this is the way of the “good wife.” Greek men cheat, as others do, but the problem is that wives put up with the behavior.

When I take stock of the examples around me, most of the women who are married to traditional Greek men I would not consider happy. They might be trying hard to make good of a bad situation.

By the same token, however, there are many couples of Greek extraction on both sides who have been very happy and are still together. If they are, it is precisely the personal element despite the cultural, that has kept them together. What I mean is if these couples continue to love and respect each other it has to do with the personal dynamics between them, something that goes above and beyond culture. Their marriages would have worked whatever culture they had come from.

It seems logical that the marriages that last longer would be between partners who deal equitably with the changing realities of economics and child rearing. What I know must be true is those partners who take on traditional roles but can openly communicate and negotiate their needs with respect to one another have the best chances of staying together. There is no more room for cheating, insulting, emotional blackmail and all sorts of abuse and neglect in the 21st century marriage. Women have had enough. We do not want to repeat the patterns of accepted abuse and disrespect that our grandmothers and even our mothers had to endure. We have more choices now because we live in different times and different societies. Thank God for America, that bi-focal dual perspective that allows a Greek woman from the old culture to see it for what it is–oppressive, unfair and ultimately abrasive to womanhood. Is this the type of “traditional” value system we want to carry down to our daughters? Why is asking for fairness and equality in all arenas with regards to the sexes such a crime in Greek culture?

CONCLUSION

Ultimately, the choice of marriage partner is complicated. It involves motives that are both subconscious and irrational and others that are logical and practical. As a psychologist from a popular TedTalk expressed, your choice in marriage partner will be wrong because you choose not who might be the best for you, but who feels right, who feels comfortable, what is familiar based on the social and familial script you have grown up with.

It is hard to argue about such a complicated subject, especially without grounded research. I wish someone could prove me wrong. But whether you agree with me or not, the important thing is that we stop taking the passed down ideas and structures of marriage without really thinking about them. Just because something is “traditional” does not make it right. We need to re-examine the ideas about sex, gender roles, and marriage and family as passed down from previous generations. How much do we keep and how much do we revise in order to live happy, healthy, well-adjusted lives for all those involved given the specific time and place we exist? I hope that this post allows you to think deeply about the influence culture makes on your choices. It is about time we started examining the realities of modern marriage within the larger definition of what we want out of marriage in the 21^stcentury for ourselves and for our children in the native Greek and Hellenic Diaspora communities.

You've got issues @el

Saint Pelagia, Prophetess Hulda, Rava’ad Aludayah: one saint, three…

March 31, 2018
by irene Archos

When I lived in Jerusalem, the locals would talk about the mysterious figure of Saint Pelagia, an ascetic “monk” who had repented of her life as a high-class courtesan and retreated to a small cave in prayer and contemplation on the Mount of Olives. There were rumors that her grave was near the Hulda Gate, next to the Chapel of the Ascension on the Mount of Olives. They told me the pious Muslims that reside in that part of town refer to her as the Muslim mystic Rava’ad Aludayah. Was she the same person? The grave cave of the saint they said was somewhere close to the Ascension site. It was hard to get to–in a Muslim part of town few pilgrims visited as it was outside the confines of the Old City. But I pushed myself to visit and in the journey I uncovered three stories woven around a single female saint. The enigmatic figure of Saint Pelagia, the Prophetess Hulda, Rava’ad Aludayah–speaks to the beauty of a female holy person that unites the three monotheistic traditions in the Holy Land.

The Physical Grounds:

The grave of Saint Pelagia is housed in a small mosque in an underground crypt just around the bend from the Chapel of the Ascension (also kept as a mosque to the present day.) The mosque was built on top of this grave dating from the 17th century. According to the site, allaboutjerusalem.com, “The famous French archeologist Da Sussey uncovered the sarcophagus in the 19th century and noted the following Greek pagan expression written on the sarcophagus: “Adopt Demetila, man is not immortal.” Apparently, there is a marker, the word “sarcophagus” inscribed in Greek over the grey stone of the grave that roused the archeologists curiosity that led to the discovery of the grave.

Chapel of the Ascension (itself built on the grounds of a mosque).

The Jewish Tradition:

First and oldest, lets get to know the Jewish tradition of the enigmatic saint. Hulda was a prophetess mentioned in the Hebrew Bible in 2 Kings 22:14-20 and 2 Chronicles 34:22-28. According to Jewish tradition, she was one of the “seven prophetesses”, with Sarah, Miriam, Deborah, Hannah, Abigail, and Esther. After the discovery of a book of the Law during renovations at Solomon’s Temple, on the order of King Josiah, Hilkiah together with Ahikam, Acbor, Shaphan and Asaiah approach her to seek the Lord’s opinion.

There was something written in that book that gave the King high anxiety about the Temple and his people. The book spoke of the destruction of the Temple and the dispersion of the Jewish nation, or something apocalyptic like that. He had to be sure, so just to be on the safe side, the king had his ministers consult the prophetess to interpret the scripture. His choice to consult a female prophet and not the “go to” man at that time, the prophet Jeremiah, had to do with the king’s assumption that as women were more prone to pity, she would pray more earnestly. Maybe her prayer would divert the wrath of God and spare the Temple and convert the Jews?

Like the sybil of ancient Greek tradition, she was a holy woman whose insight into the Word helped shape human decisions, even those of the ruling elite. Unfortunately, she told it like it is–because of their transgressions, the people of Israel would lose their Holy City, the Temple would become a heap of rubble. However, to King Josiah she softened the blow, he would be spared witnessing the destruction as he would die in peace as God had heard his prayer and understood his piety– “thou shalt be gathered unto thy grave in peace, neither shall thy eyes see all the evil which I shall bring upon this place”(wikipedia.org)

Hulda also ran a school for women in Jerusalem at that time, the 7th century B.C. E., and would be chastising the female side of the Jewish people–to repent, to love God, to stop their sinful ways–the same way her male counterpart Jeremiah was haranguing the male side on his end. Indeed, Hulda was regarded as a prophet accustomed to speaking the word of God directly to high priests and royal officials, to whom high officials came in supplication, who told kings and nations of their fates, who had the authority to determine what was and was not the genuine Law, and who spoke in a manner of stern command when acting as a prophet.

The Grave of the Prophetess Hulda – Pelagia Photo: Ron Peled

The source of this tradition and the placement of this grave are based on the writings of Rabbi Moshe Basulah, who visited Jerusalem in the 16th century, and on Ishtori Haparchi’s 14th century work “Bulb and Flower” (a play on the writer’s name which in French is “the Florentine” and in Hebrew “flower”).

According to the Tosefta, the prophetess is buried to the south of the Temple Mount, thus the name of the southern gates of the old city “Hulda Gates.” Up to the 19th century, the Jews had a tradition to climb to this grave, though no one is certain of the exact location.

The Mulsim Tradition:

According to Muslim tradition, Rava’ad Aludayah is buried here, a prophetess among the early Muslim mystics in the 7th century C.E. There are rival reports of which Sufi mystic female saint is really the one buried in this grave as at least three names surface. But suffice it to say that what they all had in common was there zeal for God and the sensuous richness of their verses. One source, the Islam and Islamic Studies Resources site out of the University of Georgia, labels this mystic as: Rabi’a al-Badawiya is often confused with the more well-known Rabi’a al-‘Adawiya, but appears to be the same as Rabi’a bint Isma’il al-Shamiya, a Sufi woman well-known for becoming enraptured in spiritual states. While in such states of love she would recite the following Arabic poem:

                               Habibun laysa ya’diluhu habib
                               wa-la siwahu fi qalbi nasib
                               habibunghaba ‘an basari wa-shakhsi
                               wa-lakin ‘an fu’adi ma yaghib

                               A beloved whom no beloved can equal
                               and for other than whom there is no share of my heart
                               is a beloved who is absent from my vision and my person
                               but who is present to my heart

She was the wife of the well-known Sufi Ahmad ibn Abi al-Hawaari (d. 230 AH/ 844-45 AD). According to conclusion of the Egyptian scholar, ‘Abd al-Rahman Badawi, she died in Jerusalem (al-Quds) in 235 AH/ 849-50 CE and not in 135 AH/ 752-53 CE–as had been noted by some scholars but which would be impossible considering that her husband died in 230 AH. She was buried in a cave in which the tombs of the Christian woman saint Pelagia (d. 457 CE) and the Jewish prophetess Hulda (see 2 Kings 22:14-20) are also located. The shrine is near the Chapel of Ascension (al-Mas’ad) and below Zawi’at al-As’adiyah (as of 1927 CE) on the Mount of Olives (Jabal al-Tur). The shrine has been described as follows: “Twelve steps lead from the upper room to the cave in which the tomb is shown, all hewn in the solid rock. A small room near the grave is said to be the place where she used to perform her daily devotions…. In the upper room there is a cistern whose water is said to have a specially pleasant taste.”

(Ibn al-Jawzi, Sifat al-Safwa, Beirut: Dar al-Kutub al-‘ilmiya, 1409/1989, vol. 2 (book 4), p. 249; Margaret Smith, Rabi’a The Mystic, pp. 140-43, 184;Taufik Canaan, Mohammedan Saints and Sanctuaries in Palestine, London: Luzac, 1927, p. 57; Ibn Khallakan, Wafayat al-a’yan, ed. Ihsan ‘Abbas, Beirut, vol. 2, p. 287; ‘Abd al-Rahman Badawi, Rabi’a al-‘Adawiya, Shahidat al-‘ishq al-ilahi, 1978, p. 47-52). (Additions and corrections made 5/22/98)

Other Islamic scholars claim that the grave marks the remains of the most famous Sufi mystic, Rābiʿa al-ʿAdawiyya al-Qaysiyya or Raba of Basrah for short. She was born of humble origins, the fourth daughter which lends her name, (Raba means “the fourth”) in Basra, Iraq. she and her siblings were orphaned at an early age she was kidnapped and taken as a slave. She suffered hard labor under her master, but still had the zeal to pray at night and fast. It was when her master overheard her prayer that his heart was softened. In fact, her prayer that meditated on the paradox of how could she be free to be a slave to God while she was a slave to a human converted the slave master to set her free. It was clear that he was holding onto a saint. With that he granted her emancipation. Thus, Rabia as an unmarried woman and a freed slave, tasted the ultimate freedom as a woman. She chose to stay unmarried and devote herself to the contemplation of God. She kept her humble home in strict ascetism owning a broken pitcher of water to make absolution, a mortar to grind grain (something she ate her whole life), a straw mat she slept on and a brick for a pillow. She attracted many disciples in her life.

Some of her quotes

• When asked about some worldly thing she wanted to have, she replied: I am ashamed to ask for a thing of this world from Him to whom this world belongs; how can I ask for it from those to whom it does not belong.

• Indeed your days are numbered, for when one day passes; a significant portion of your life has passed away. And when that portion has fled, soon it will come to pass that your whole life has disappeared. As you know this, strive always towards the performance of good deeds.

• I am not after any reward for my good works, but only that on the Day of Judgment the Prophet Muhammad (peace be upon him) should say to the rest of the Prophets: ‘Behold this woman of my community; this was her work.’

• All people are afraid of the reckoning of the Day of Judgment, whereas I long for it. At last Allah will address me as ‘O, My servant!’

• Conceal your good qualities as much as you conceal your bad qualities.

• Death is a bridge between friends. The time now nears that I cross that bridge, and friend meets Friend.

Rabi’a al-ʻAdawiyya al-Qaysiyya
Depiction of Rabi’a grinding grain from a Persian dictionary
Born	between 714-718 CE
Died	801 CE

The Christian Tradition:

According to the Christian tradition, this is the burial site of Saint Pelagia, born in Antiochus in the 5th century C.E. Pelagia was an elite prostitute who was also a singer and a dancer. (Think: Beyonce mixed with high class escort). She was as rich as she was beautiful. In fact, everyone in town knew she was rich and prominent as there was a line of customers waiting to be served outside her sumptious estate. Her feminine wiles were so much in demand, gentlemen from across the sea, would make frequent trips to bathe in her glory. So much in demand was she, that she would actually choose her customers. Rumor had it that those men who weren’t chosen were driven to commit suicide out of the despair of not knowing the pleasures of her flesh.

Everything was going fine, until that fateful day when Pelagia heard a sermon by Bishop Nonnus. Here’s the account from Antochian Church in Australia:

A medieval manuscript recounts the repentance of Pelagia when hearing Bishop Nonnos of Antioch and his subsequent supplication for her salvation on his part.

One day while Pelagia was elegantly dressed, she made her way past a church where St. Nonnus was preaching. Believers turned their faces away from her, but the Bishop glanced after Pelagia. Struck by her beauty, St. Nonnus prayed in his cell at length to the Lord for the sinner. He told his fellow bishops that the prostitute put them all to shame, explaining that she took great care to adorn her body in order to appear beautiful in the eyes of men. “We… take no thought for the adornment of our wretched souls,” he said.

On the following day, while St. Nonnus was teaching in the church about the dread Last Judgment and its consequences, Pelagia appeared again. His teaching made a tremendous impression upon her.

Raba-ah Al-Ouidaya – Palgiya – HuldaPhoto: Ron Peled

At her confession and first repentance, she began to weep and told the bishop her life story.

“I am Pelagia and I am a sea of sins – I walked myself and others along the path of sin – but from this point on I plan to renounce this behavior and walk in the righteous path.” After a full week of listening to the bishop speak, Pelagia was baptized; eight days later she took on a new spiritual path of faith and began the next chapter in her life.

Pelagia considered how she could be atoned for her terrible sins and decided to give all of her riches and possessions to the poor. After this she took off in the direction of Jerusalem dressed as a man so no one would recognize her.

At the end of her journey, Pelagia reached the Mount of Olives and there she lived until the end of her life. She lived an ascetic life and prayed most of the time. Her story reached all the way to Antiochus, the city of her birth, as the story of an ascetic monk who was honest and uncorrupted.

The Bishop Nonnus, who was unsure about whom the story was told, decided to send a messenger to this Jerusalem monk. The messenger was deeply impressed with Pelagia, returned to Antiochus and told the old bishop about the personality and life of the monk (Pelagia was still dressed as a man) and invited him/her to Antioch..

The Edicule of Ascention on Mount of Olives Photo: Ron Peled

The messenger then returned again to await Pelagia for three days, hiding in her lonely cell in Jerusalem. After the three days, the messenger discovered that the monk had died and many other monks from the area came to mourn the death of this noble man.

Only after preparing the body for burial did the local monks discover that Pelagia was actually a woman. In order not to desecrate the body, they brought other female monks from the Jericho area to take care of the corpse and properly prepare her.

In Christian tradition, the cafe that is in the heart of the mosque on the Mount of Olives is considered as the grave of the holy monk Saint Pelagia. Her feast day is celebrated October 8th.

You've got issues @el

ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ: Συνεντευξη με την…

February 15, 2017February 17, 2017
by irene Archos

Είχε κτυπηθεί βάναυσα μέχρι θανάτου. Ήταν απομονωμένη και αποτραβηγμένη από την οικογένεια της από την Αθήνα. Στην ουσία είχε εξαφανιστεί στην έρημο της Αραβίας καθώς δεν μπορούσε να βρει καταφύγιο από τη σωματική και ψυχολογική βία που της είχε καταφέρει ο σύζυγος της. Διέτρεξε τον κίνδυνο της θανατικής ποινής όταν απέδρασε από το σπίτι χωρίς την άδεια του συζύγου της. Πώς μια μορφωμένη, σύγχρονη, όμορφη Ελληνίδα με πανεπιστημιακές σπουδές στο Παρίσι βρέθηκε να είναι δεσμευμένη υπό την κατοχή της βίας εις το μέσον της Αραβικής ερήμου χωρίς να μπορεί να προσφύγει για προστασία στο νόμο ή στην οικογένεια;

The first book in the epic story of one Greek woman's struggle to survive isolation and abuse in a foreign land. — The first book in the epic story of one Greek woman’s struggle to survive isolation and abuse in a foreign land.

Αυτή είναι η βασανιστική αφήγηση του βιβλίου Εφιαλτικές Νύχτες στην έρημο της Αραβίας, η πραγματική ιστορία της Αλεξάνδρας Συμεωνίδου. Ακόμη και αν έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε, αυτή η τρομακτική ιστορία ακόμη και τώρα μας παγώνει το αίμα. Στην πραγματικότητα, η ιστορία είναι μέρος μιας τριλογίας και καλύπτει δεκάδες γεγονότα. Το βιβλίο έχει γίνει διεθνές best seller κατ’ αρχάς κυκλοφόρησε στα ελληνικά και κατόπιν εκδόθηκε στα Αγγλικά. Το βιβλίο επανεκδόθηκε για δεύτερη φορά στα Ελληνικά τον περασμένο Νοέμβριο.

Η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου μίλησε ανοιχτά στην greekamricangirl.com για την εμπειρία της και για τα ευρύτερα θέματα που υφίστανται οι γυναίκες στη ζωή τους και που την οδήγησαν να δραπετεύσει από μια ζωή που την περιγράφει η ίδια σαν « πραγματική κόλαση».

Η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου μια ωραία αεροσυνοδός των Σαουδαραβικών αερογραμμών, κολακεύτηκε ιδιαίτερα από τον σαγηνευτικό και εγκάρδιο πιλότο o οποίος έριξε όλη την προσοχή του επάνω της.

Πολλές φορές έκανε τον επιβάτη στην πρώτη θέση για να τον εξυπηρετήσει και εκείνος να την φλερτάρει.

Την είχε καταγοητεύσει. Την ακολουθούσε τόσο έντονα σαν πυραυλικός εκτοξευτήρας. Ήταν μορφωμένος από πλούσια οικογένεια της υψηλής κοινωνίας συνδεδεμένοι με την βασιλική οικογένεια. Η ζωή που της πρόσφερε ήταν πολυτελής σε σημείο που προκαλούσε την ζήλεια στις φίλες της στην Ελλάδα.

Στη αρχή η οικογένεια της αντέδρασε και ειδικά ο μεγαλύτερος αδελφό της και η μητέρα της. Αλλά όπως συμβαίνει συχνά στις ελληνικές οικογένειες , θέλοντας να την στηρίξουν « δεν μπορούσαν να εμποδίσουν την ευτυχία μου ακόμη και αν δεν συμφωνούσαν» μας εξηγεί.

Ο μήνας του μέλιτος ανταγωνίζεται σκηνές τέλειας ευτυχίας , όπως περιγράφονται συχνά σε tabloid εφημερίδες. Την σταμάτησε από την εργασία της, έπρεπε να ακολουθήσει τα πρότυπα της Σαουδαραβικής κοινωνίας χωρίς να μπορεί παρ’όλα αυτά να ενταχθεί σε αυτούς. Η Σαουδική Αραβία είναι πολύ συντηρητική ακροδεξιά χώρα , μια από τις πιο σκληροπυρηνικές χώρες που αποδίδουν τον νόμο της Σαρία. Η φονταμενταλιστική απόδοση του Ισλάμ διεισδύει στην Σαουδαραβική κοινωνία ώστε να μη μπορεί κανείς να διαχωρίσει την θρησκευτική ιδεολογία από αυτήν.

Δεν είχε περάσει ούτε χρόνος όταν βρέθηκε να φοράει την μπούργκα, υπακούοντας στις επιθυμίες του συζύγου της. Είχε ήδη γίνει δούλα του και όχι σύζυγος. « Είναι απίστευτο πόσο είχα αλλάξει σαν γυναίκα» εξομολογείται « Είχα αλλάξει από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξέχασα ποια ήμουν. Από δυναμική, ανεξάρτητη γυναίκα, έγινα χωρίς πρωτοβουλίες και γνώμη>

Από τον αργό τρόπο ελέγχου της σκέψης που διαστρέβλωνε την πραγματική της ταυτότητα , προχώρησε στο επόμενο επίπεδο – στην σωματική βία. Αλλά αυτό που περιγράφει η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου στη βιογραφία της συνδέεται περισσότερο με βασανιστήρια. Καθημερινό ξύλο, μαστίγωμα και πρώτου βαθμού εγκαύματα εμποτισμένα με οξύ.

Δεν υπήρχε διαδικτυακή βοήθεια κοντά της , σε μία κοινωνία βαθιά νυχτωμένη από το πέπλο του φόβου, όπου μόνος τρόπος έκφρασης ήταν η σιωπή, η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου ωθήθηκε να το καταγράψει σαν το « απόγειο της βίας». « Ήμουν μόνη με τη μοίρα μου» αναφέρει. Εκείνη την εποχή έκανε το απελπισμένο τηλεφώνημα στη μητέρα της στην Αθήνα.

Η μητέρα της ήταν ο σωτήρας της. Η μητέρα της την παρεκίνησε να δραπετεύσει από το σπίτι στα περίχωρα της Τζέντα . Σαν από σκηνές κινηματογραφικής ταινίας , οι δύο γυναίκες ξεχύθηκαν στην έρημο διανύοντας μίλια και παρακάλεσαν έναν Αιγύπτιο να τις κρύψει στο παντοπωλείο του. Με τη βοήθεια κάποιου τις οδήγησε στην ελληνική πρεσβεία. Εν τούτοις, η ελληνική δίσταζε να εμπλακεί διότι ήταν σύζυγος Σαουδάραβα παρά κάποιου Έλληνα πολίτη. Και πάλι, τα πάντα οφείλονται στη μητέρα που τη διέσωσε δρώντας σαν μια Ελληνίδα επαναστάτρια όπως οι γυναίκες της Κρήτης. Η 54 χρονη μητέρα της απαίτησε να παρασχεθεί προστασία στην κόρη της ως Ελληνίδα πολίτης.

Τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο καθ’ όσον η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου ήταν έγκυος τριών μηνών ανησυχώντας για την ζωή του αγέννητου παιδιού της. Όπως έφερε μώλωπες από το ξύλο , αναζήτησε ιατρική περίθαλψη στο ίδιο νοσοκομείο που είχε νοσηλευθεί η μητέρα της μι εβδομάδα νωρίτερα. ( Η μητέρα της εντελώς τρελαμένη από την κατάσταση της κόρης της αρρώστησε και επιβάλλετο να νοσηλευθεί.) Ως συνήθως, κανείς δεν ανελάμβανε την ευθύνη για την εισαγωγή της καθώς χρειάζονταν την υπογραφή του συζύγου της.

Μόνο ένας γιατρός ανέλαβε όλη αυτή την ευθύνη παίρνοντας την επάνω του διαφορετικά κανείς δεν γνωρίζει αν θα ζούσε για να μας πει την ιστορία της. Κατά την διάρκεια αυτής της εβδομάδας που παρέμειναν στο νοσοκομείο έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για να μπορέσουν να φύγουν από τη χώρα και φτάσουν με σχετική ασφάλεια στην Ελλάδα.

Symeonidou with her young son who she gave birth to in Greece

Αφού ο σύζυγος της είχε προφέρει την κατάλληλη φράση που την καθιστούσε διαζευγμένη, είναι εντελώς ειρωνικό όταν σκέφτεται κανείς ότι τώρα μόλις εκδίδεται το διαζύγιο της. Το διαζύγιο της που έχει καταχωρηθεί στο ελληνικό κράτος , θα είναι έγκυρο τον επόμενο μήνα. – σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα!

Η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου έχει θέσει σαν στόχο στη ζωή της να επιμορφώσει τις γυναίκες για την εμπειρία της. Εκτός από τις αναρίθμητες εμφανίσεις της στην ελληνική TV, έχει κάνει ομιλίες μέχρι και την μακρινή Αυστραλία για τους Έλληνες λογοτέχνες της Μελβούρνης , στο COSMOS FM της Νέας Υόρκης.

Εν τούτοις, δεν αρκεί μόνο να λέει κανείς την ιστορία, η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου αγωνίζεται. « Πρέπει να αναλάβουμε δράση για τα θέματα αυτά» είπε εκφράζοντας την «απογοήτευση» της για την αδιαφορία λήψης δράσης που έλαβε από την ελληνική κοινωνία η βασανιστική της ιστορία. Στόχος της είναι να αφυπνίσει συνειδήσεις των πολιτιστικών ασυμφωνιών που αφορούν γυναίκες ευρωπαϊκής καταγωγής για να σφυρηλατήσει γάμους με άντρες από την περιοχή του Κόλπου. Είμαι εντελώς κατηγορηματική για τους γάμους με Σαουδάραβες για τον λόγο ότι « η φαλλοκρατική τους κοινωνία» θα τις καταντήσει σκλάβες και όχι οντότητες. « Είναι αδύνατο ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα αργότερα στο γάμο» εξηγεί « όταν παντρεύεσαι ένα Άραβα, είναι σαν να παντρεύεσαι ολόκληρη την κοινωνία τους.»

Οι τελευταίες συμβουλές της για τις γυναίκες: « Πρέπει να γνωρίζει κανείς. Πρέπει να έχεις πάρει όλες τις πληροφορίες πριν πάρεις αυτή την απόφαση ζωής που μπορεί να αλλάξει δραματικά τη μοίρα σου.»

The Sequel to the first in the trilogy: Merciless Struggle

Για αγορα των βιβλιον-Αμαζων

You've got issues @el

Γιατί έφυγα από τις ΗΠΑ και μετακόμισa στην Ελλάδα…

January 18, 2016
by irene Archos

[social_lock] your content [/social_lock]

Γιατί έφυγα από τις ΗΠΑ και μετακόμισa στην Ελλάδα ( και το ίδιο να κάνεις και εσύ)

<<Είσαι τρελή>>, μου λένε. “Ολοι προσπαθούν να φύγουν από την Ελλάδα και έσυ προσπαθείς να πάς εκεί;” “Τι θα κάνεις εκεί πέρα; Δεν υπάρχουν δουλειές, υπάρχει μαζική ανεργία. Η χώρα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση. Τι σκοπεύεις να κάνεις με τα παιδιά σου; Θα τους μειώσεις το μέλλον τους εκεί που θα τους πάς; ”

Μπλα μπλα μπλα. Ναι, συναδέλφοι ΕλληνοΑμερικάνοι, το έχω σκεφτεί πολύ καλά και έχω δώσει και αφιερώσει και πολύ χρόνο σε αυτήν την σκέψη. Εχω έρθει στο πολυπόθητο συμπέρασμα: Είμαι πιο ευτυχισμένη, πιο ισορροπημένη, και τελικά πιο επιτυχημένη πέρα από τον Ατλαντικό στην Ελλάδα από ό, τι είμαι στην Αμερική. Αυτοί είναι οι λόγοι που φεύγω:

Πρώτον: Το αμερικανικό όνειρο έχει παθάνει. Όποιος νομίζει ότι κυλάει σε ροδοπέταλα με μεταξωτά σεντόνια, πίνοντας σαμπάνια, ενώ ένας στρατός υπαλλήλων μαγειρεύει γκουρμέ γεύματα για εμάς, πλένει τα βρώμικα ρούχα μας, και ψωνίζει στα καταστήματα στην Αμερική, είναι σοβαρά λανθεσμένος. Ας το δούμε ξεκάθαρα το θέμα, η κρίση δεν είναι μόνο στην Ελλάδα, είναι παντού. Η Αμερική, και ιδιαίτερα στη Νέα Υόρκη, έχει πάρει μια στροφή πέρα από το τρέχω και δεν φτάνω και δεν προλαβαίνω να ανασάνω. Είναι σαν μία μετα-αποκαλυπτική πρόκληση επιβίωσης με σκηνές από το έργο ” Hunger Games”. Ο αγώνας για να επιβιώσεις οικονομικά στις ΗΠΑ, ειδικά ως νέος μετανάστης, έχει γίνει ανατριχιαστικός. Η Μεσαίες τάξης οικογενειών,όπως η δική μου, μετά βίας που βιώνουν.Βλέπεις, δεν είμαστε όλοι γεννημένη με ένα επιχειρηματικό πνεύμα. Ούτε όλοι οι Έλληνες έχουν εστιατόριο ή μια μεγάλη επιχείρηση. Μερικοί από εμάς είμαστε μέσαίας τάξης- που δουλεύουμε ώς μεροδούλι – μεροφάι και κάποιοι από εμάς είμαστε δημιουργικοί τύποι. Δεν οδηγούμε όλοι μοντέλα BMW. Ενώ είναι αλήθεια, πως μια ομάδα μεταναστών, ΕλληνοΑμερικάνων που έχουν σημειώσει πρόοδο σε αυτή τη χώρα, και έχουν γίνει εξέχοντες ηγέτες των επιχειρήσεων τους, στην πολιτική και στο αστικό δίκαιο του πολίτη, ότι «έχει πάρει μερικές γενιές να γίνει, μάλλον ας το πω κάπως αλλιώς, οι γιοι και οι κόρες, η πιθανότατα οι εγγονοί ή ακόμη και δισέγγονοί και δισέγγονες, είναι αυτοί που έχουν αποκομίσει τη συγκομιδή και ανταμοιβή απο το καρπό των προγόνων τους σε αυτήν την νέα χώρα. Είμαι βέβαια ότι ένας μετανάστης off-the- boat (δηλαδή μόλις κατέβηκε απο τήν καράβι), που έρχεται στην Αμερική σήμερα, το 2015 ή το 2016, θα έχει ενα δύσκολο δρόμο καθιστώντας την επιτυχία στην Αμερική. Η χρυσή εποχή των ευκαιριών, τό χρυσό όνειρο της λεωφόρος – στρωμένη με δολάρια, η πιθανότητα να αγοράσει ένα διώροφο σπίτι στα προάστια με ένα φραχτη, είναι μια ανάμνηση, στην καλύτερη περίπτωση, ή μια ψεύτικη διαφήμιση της προπαγάνδας στο χειρότερο επίπεδο.

Η Αμερική, έχει καί αυτή πάρα πολύ οικονομική κρίση. Όταν εγώ σαν δάσκαλα, μορφωμένη με ένα διπλό Masters, δεν μπορώ να πληρώσω τον υπέρογκο ($ 2.000 συν) μου Con Ed (λογαριασμός φυσικού αέριου); όταν ο σύζυγός μου έχει περάσει από τρία χρόνια ανεργίας, διότι η οικοδομή έιχε ύφεση; Οταν έπρεπε να αναχρηματοδοτήσω το σπίτι μου τρεις φορές, προκειμένου να το κρατήσω αντίς να το χάσω; όταν παρανομό με “υπερβολική ταχύτητα ” και έχω πρόστιμο γιά $125. Οταν έπρεπε να δουλέψω τρεις δουλειές για να τα βγάλω πέρα, και απλά να διατηρήσω μια τυπική ζωη της μεσαίας τάξης, ένα πρότυπο που έχουν προκατειλημμένες, να περιμένουμε σε αυτή την “γη της ευκαιρίας” Σας λέω βάναυσα να το σταματήσετε, η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο στην Ελλάδα, είναι παντού. Τα τελευταία 25 χρόνια έχει παρατηρηθεί μια διάβρωση της μεσαίας τάξης και μια κατακόρυφη αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας που τοποθετεί το έθνος πίσω στις ημέρες της εποχής του βαρόνους της κλεψιάς της “χρυσής εποχής” ή κάποια κρίση στις αναπτυσσόμενες χώρες. Υπάρχει το 1% και, στη συνέχεια, υπάρχει το υπόλοιπο μας. (οι κορυφαίες 35 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο κατέχει περισσότερο από το 30% του ενεργητικού κόσμου) Όταν ο Mark Zuckerberg θα ανακοινώσει ότι θα κάνει ένα ίδρυμα για να δώσει την αξία του, η οποία επί του παρόντος αποτιμάτε σε 45 δισεκατομμύρια $, με την ευκαιρία της γέννησης του παιδιού του, ενώ το πρόβλημα των αστέγων στη Νέα Υόρκη έχει κορυφωθεί στο σημείο που ήταν στη δεκαετία του ’70, είναι σαφές ότι το Αμερικανικό όνειρο έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για επιτυχία στην Αμερική πια.

Δεύτερον: Ακόμα και ο Σίσυφος θα άφηνε την Αμερική. Λόγω του γεγονότος οτι είναι πιο δύσκολο να βγάζει κανείς τα προς το ζην για να μείνει ακριβώς στην ίδια θέση της οικονομικής τάξης και να μην πέσει πιο χαμηλά. Η ζωή στην Αμερική έχει γίνει σαν το μαρτύριο του Σύσυφου. Όπως και να έιναι έιχε μια φήμη για την υπερκόπωση, τώρα έχει γίνει αφόρητη. Όλοι εργάζονται όλη την ώρα. Οι Έλληνες που έχουν έρθει για να επισκεφθούν την χώρα μας το λένε με πολύ απλά λόγια, “Το μόνο που κάνετε εδώ είναι δουλειά και σπίτι και ξανά απο την αρχή. Ο μόνος λόγος που γνωρίζεις το Σαββατοκύριακο είναι γιατί πας στην εκκλησία. “Αυτό δεν λέγετε ζωή. Δύο εβδομάδες ή ακόμα και τρεις εβδομάδες διακοπών είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να ανυπομονούμε για αυτό σε σχέση με όσα περνάμε όλο τον χρόνο που δουλεύουμε σαν σκυλιά. Η ισορροπία μεταξύ εργασίας και ζωής δέν συμβαδίζουν. Η ξαδέλφη μου, δικηγόρος στο επάγγελμα, φεύγει πριν από της οκτώ κάθε πρωί και γυρίζει σπίτι του μετά της 8 κάθε βράδυ. Όταν κάνει αυτή την ζωή, δεν της μένει χρόνος για να φάει; για τα νύχια της; για προπόνηση? Ω ναι, το Σάββατο, όταν πλησιάζει κάνει όλες τις άλλες δουλειές που δεν είχε χρόνο να τις κάνει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Το Σαββατοκύριακο είναι απλά μια περίοδος ( πρέπει να προλάβω) για να κάνει την τακτική διατήρηση στην ζωή και στα πράγματα όπως τα ψώνια τροφίμων, να καθαρίζει το σπίτι, πληρωμές λογαριασμών, ύπνος, κτλ. Και αν έχετε παιδιά, ξεχάστετο! Τότες είναι που δέν θα έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο. Θα εγκαταλείψεις το να έχεις μια ζωή, να πάς για έναν καφέ το ξεχνάς, να χορέψεις στα μπουζούκια, ξέχνατο και αυτό, ή να απολαύσετε μια συναυλία με τους φίλους σας, και αυτό το ξεχνάτε.

Τρίτον: Η Αμερική είναι ένα άθλιο μέρος για να ζήσει κανείς (με εξαίρεση κάποια ηλιόλουστα μπαλώματα όπως η Καλιφόρνια). Λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχει υγιής ισορροπία εργασίας-ζωής επιδεινώνεται ολοένα και οι πιθανότητες για χρηματοοικονομική ασφάλεια, το να ζείς στις ΗΠΑ έχει γίνει μια καθημερινότηταν στην κατάθλιψη. Υπάρχει μια πρόσφατη στατιστική και πάλι-το ποσοστό θνησιμότητας για τα άτομα 45-65 είναι η υψηλότερη εδώ, στις ΗΠΑ, λόγω αυτοκτονίας, κατάχρηση ναρκωτικών και ο αλκοολισμός ?! Η μέση ηλικία είναι αρκετή δύσκολη, αλλά όταν είστε σε ένα περιβάλλον από έναν πολιτισμό που είναι σε άθλια κατάσταση, που προσπαθεί να ξεφύγει από την μιζέρια με ναρκοτικά η με μεθύσι, και προσπαθεί να απαλύνει τα πάντα. Γιατί οι Αμερικανοί είναι τόσο μίζεροι; Επειδή δεν έχουν καμία επικοινωνία με κανέναν στη ζωή τους? ζουν 3.000 μίλια μακριά από τον πλησιέστερο συγγενή ή απο την πηγή συναισθηματικής στήριξης τους. Επίσης μην υποτιμάτε και τον καιρό πάρα πολύ. Για τους λαούς της Μεσογείου που έχουν τον “Ηλιο” κωδικοποιημένων στα γονίδιά τους, όταν ζουν σε ένα κρύο, συννεφιασμένο, άθλιο κλίμα δεν τους κάνει καλό στην ψυχή του. Στις περισσότερες μέρες, ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι για να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Και τις ημέρες που βρέχει, δεν κάνω καν τον κόπο να πάω για έναν περίπατο.Ειδικά τώρα το Δεκεμβρίο έτσι είναι η καθημερινοτητά μου και ο ήλιος που στερούμε νιώθω σαν (αυτά τα γλοιώδη καφέ τύπους μπαμπούλα-τέρας που έζησε στα σκοτεινά σπήλαια στο “The Land of the Lost”.) Μετά από εβδομάδες μέσα σε αυτόν τον κύκλο του σκότους, ξυπνάω με κλάματα. “Τι στο διάολο γίνετε! Είμαι Ελληνίδα! Χρειάζομαι τον ήλιο! Χρειάζομαι το φως! “Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κατάθλιψη στην Ελλάδα. Ο λαμπερός ήλιος διαρρέει σε κάθε κύτταρο επαναφόρτιση στην ψυχή και στο σώμα μας. Όταν αισθάνεστε λίγο στενοχωρημένη, κάνετε μια βόλτα στην τοπική Πλατεία, συναντάτε έναν φίλο και πάτε για κάποιο φραπέ, κάνεις και μια βουτιά στη θάλασσα, και έχετε θεραπευτεί. Οι Έλληνες το κάνουν προτεραιότητα να βάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις πάνω από την εργασία. Έτσι, όταν στη ζωή έχουν ένα πρόβλημα πηγαίνουν σε ζεστούς κύκλους απο φίλων και της οικογένειας που είναι πραγματικά τα ποιό σημαντικά πράγματα στη ζωή, και σου δίνουν λύσεις στα προβληματά σου. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν αυτό πάρα πολύ, αλλά δεν το κάνουν παραγματικότητα. Μία από τις μακροβιότερες μελέτες του Harvard όλων των εποχών ακολούθησε τους άνδρες από το κολέγιο μέχρι σήμερα. George Vaillant σχολίασε ότι [σε σχέση με την ευτυχία και την ικανοποίηση από τη ζωή] “Υπάρχει 70 χρόνων αποδεικτικά στοιχεία ότι οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους έχει περισσότερο σημασία από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο.”

Τέταρτον: Η Αμερική είναι ένα μέρος που το ηθικό δεν έχει όρια είναι όλα για όλους. Αποποίηση ευθυνών: Αυτή την στιγμή ρισκάρω που θα πω την αλήθεια και κάποιοι θα προσβληθούν με αυτά που θα γράψω. Ως Ορθόδοξη Χριστιανή, η οποία πιστεύει βαθιά στο ήθος και τις αξίες των προγόνων μου, για μένα είναι αδίκημα να ζουν σε ένα μέρος όπου «όλα επιτρέπονται” Δεν μπορώ να ζήσω σε ένα δρόμο όπου μυρίζει καπνός μαριγουάνα όπου και να γυρίσεις, επειδή η μαριχουάνα γίνεται όλο και ποιό νομιμή στις περισσότερες πολιτείες και έχει νομιμοποιηθεί και στην πρωτεύουσα, στην Ουάσιγκτον DC, για όνομα του θεού! (Δεν τολμάς να περπατήσεις στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο ή Ντένβερ χωρίς να μαστουρώσεις από την μυρωδιά της μαριχουάννας.) Όταν πρέπει να εξηγήσω στο 7-χρόνω παιδί μου ότι η παράξενη μυρωδιά δεν είναι τα τσιγάρα, αλλά μαριχουάνα. Δεν μπορώ να ζήσω σε μια πόλη όπου ο καθένας είναι ομοφυλόφιλος ή τρανσέξουαλ ή να έχει σχέσεις με γάτες και σκύλους. Είναι αμαρτία να είναι ομοφυλόφιλος στην εκκλησία μας. Πώς μπορώ να αντέξω να ζω σε μια χώρα που έχει νομιμοποιησεί αμαρτολές πράξης και το κάνει το δίκαιο; Παναγιά μου, θα μας καψή ο Θεός! Που αλλού, αλλά στην Αμερική, μπορείτε να αλλάξετε το φύλο σας τόσο εύκολα όσο μπορείτε να αλλάξετε το κοστούμι σας για το Halloween; Άκουσα την περασμένη εβδομάδα μια γυναίκα που ήταν έγκυος, αλλά στα μισά της εγγυμοσύνης μέσω της, ένιωσε να γίνει άνδρας, έτσι της έδωσαν ορμόνες για να μετατρέπει σε άνδρα. Τώρα τι στο διάολο είναι αυτό; Τι θα πει το παιδί που γεννιέται με αυτή την μητέρα / πατέρα συνδυασμό, τι θα σκεφτεί; “Μπαμπά, ήσουν επίσης και η μαμά μου;”

Ολα γίνονται στην Αμερική. Εάν μπορείτε να το αντέξετε οικονομικά, ή να κάνεις αρκετές έντονες διαμαρτυρίες γι ‘αυτό, η να ξεκινήσετε μια “αιτία” ή στο μια καμπάνια για αυτό, τότε μπορεί να γίνει νόμος. Αλλά ο Θεός φυλάξοι, δεν συμφωνείς με τον τρόπο ζωής τους. Μπορεί να σας βάλουν την ετικέτα του μισητή ή ρατσιστη ή φανατικού, κ.λπ.

Πέμπτο: Η Ελλάδα, παρόλο τα οικονομικά προβλήματά της, οι άνθρωποι έχουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Δεν χρειάζεται να το υποστηρίξω αυτό, φαίνετε. Όποιος έχει ζήσει στην Ελλάδα γνωρίζει πολυ καλά ότι είναι αλήθεια. Φρέσκα βιολογικά τρόφιμα, δεν έχουν υποστεί επεξεργασία, τα εργοστάσιακα κατασκευασμένα (Frankenfood) που έχουμε που είναι φορτωμένα με τοξίνες, για να καταστρέψει την περιφέρεια στο σώμα μας. (Η μόνη βιομηχανία του γρήγορου φαγητού που τροφοδοτεί είναι η φαρμακευτική / ιατρική περίθαλψη (αν βέβαια έχετε πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη). Μια πιο καθαρά, πιο οργανική περιβάλλοντος (μείον το νέφος της Αθήνας) που γεμίζει το μάτι και των πνευμόνων μας με αέρα του ωκεανού. Για όλη την γραφειοκρατία στη δημόσια υγεία, οι άνθρωποι ζουν περισσότερο και υγιέστερα στην Ελλάδα, όπως πολλοί σε ένα άρθρο ειδήσεων για εκείνους στη Λευκάδα, την Ικαρία, την Κρήτη που έχουν μακροζωία. Δεν χρειάζεσαι πολλά για να ζήσεις εκεί. Δώσε μου μία βιλογική, ήλιολουστη και ώριμη ντομάτα, ένα ποτήρι κρασί και φρέσκο ψωμί από το φούρνο με ξύλα απο το χωριό και είμαι ευτυχής. Θα προτιμούσα να ζήσω χωρίς τις «πολυτέλειες» που έχουμε στην Αμερική, φανταχτερά κινητά τηλέφωνα, πολυτελή αυτοκίνητα, διακοπές με προορισμό και θα μπορούσα να ζήσω μια πιό ήρεμη, πιο υγιείς, και πιο ευτυχισμένοι καθημερινή ζωή. Υπάρχει περισσότερος χρόνο για να ζήσουν στην Ελλάδα Επειδή ο ρυθμός είναι πιο χαλαρός. Στην πραγματικότητα μπορείτε να υπολογίζετε τις ώρες σε μια ημέρα. Στη Νέα Υόρκη, πέντε χρόνια περνούν τόσο γρήγορα ο ενας χρόνος μετά τον άλλο. Τι έχω κάνει στη ζωή μου αυτά τα τελευταία πέντε χρόνια; Πού πάει η ώρα; Κατά ειρωνικό τρόπο, μπορείτε να τρέχεται γύρω σαν το διάβολο της Τασμανίας και εξακολουθεις να μην έχεις τίποτα να δείξεις γι ‘αυτό, ειναι τα ίδια ημέρα, εργασία, σπίτι, δουλειά, σπίτι και επαναλάβετε. Τι είδους ζωή είναι αυτή; “Θα βαρεθείτε,” οι άνθρωποι μου λένε. Σε αυτό απαντώ, “Θα προτιμούσα να βαρεθώ παρά να έχω υπερκόπωση. Η πλήξη ποτέ δεν σκότωσε κανέναν? Το στρες όμως ναι, κάθε μέρα. “Για όλους αυτούς τους λόγους, έχω ένα κοντέινερ που έχω ήδη αγορασει απο τα Movers Herme ( εταιρεία μετκομίσεων στην Αμερική) και σιγά – σιγά ξεκινώ και στέλνω τα απαραίτητα πραγματά μου για την υπερατλαντική μου μετακίνηση. Η απόφαση να μετακομίσουμε σε μια άλλη χώρα ήταν μεγάλη. Τελικά ο καθένας πρέπει να επιλέξει τι είναι το σωστό για την οικογενεία του. Αλλά στην περίπτωσή μου, έχει είναι σαφές, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση: ακόμη και στην χειρότερη της, εφόσον έχετε μια πηγή εισοδήματος, η Ελλάδα έχει μια υψηλότερη ποιότητα ζωής, περισσότερο χρόνο για να καλλιεργήθουν σχέσεις, και ένα θερμότερο / ηλιόλουστο κλίμα που σας κρατάει υγιείς, χαρούμενους και ζωντανους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Kayden Coleman, a transgender man, thought he was gaining weight when he noticed his swollen stomach. Unbeknowst to Coleman, he was 21 weeks pregnant.

The quality of life in Greece includes organic, locally-produced fruits and vegetables, unlike the Frankenfoods we eat in America

[Google][pinterest]

You've got issues @el

Ελληνές Γονείς εναντίον Γονείς της Αμερικής: Μια πολιτισμική αντίθεση

December 20, 2015
by irene Archos

Οι ανάτροφεί των παιδιών επηρεάζεται από τον πολιτισμό; Πιθανότατα. Αλλά πώς η αμερικανική ανατροφή των παιδιών συγκρίνεται με αυτή των Έλληνων γονέων, ειδικά όταν αναφερόμαστε στο εφήβων και νεαρών ενηλίκων; Η οποία είναι ανώτερη, η αμερικανική αντίληψη που στοχεύει στην ανεξαρτησία και την ατομικότητα ή το ελληνικό το οποίο δίνει έμφαση κοινόχρηστη ένταξη και την αφοσίωση στην οικογένεια; Είναι ένας πόλεμος τον πολιτισμό.

Αν και χωρίς γείωση στην πραγματική κοινωνιολογική έρευνα, είναι ασφαλές να πούμε ότι η αμερικανική γονείς περιμένουν τα παιδιά τους για να οριμάσουν τουλάχιστον από τη στιγμή που γίνονται απόφοιτοι κολεγίου. Η Αμερικανική κουλτούρα βασίζεται σε τραχύ ατομικισμό και στην αίσθηση της προσωπικής ανάπτυξης, μερικές φορές εις βάρος της ενότητας μέσα στην ομάδα η, είτε πρόκειται για την οικογένεια ή την κοινότητα. Ως αποτέλεσμα, η αμερικανική γονείς προσπαθούν να δώσουν μια αίσθηση της ευθύνης και της ανεξαρτησίας στα παιδιά τους, ακόμη και αν ειναι αρκετά νέοοι. Στα 7, οι Αμερικανίδες μητέρες περιμένουν τα παιδιά τους να ντύνονται μόνα τους, να υπηρετούν τους εαυτούς τους, να μπορούν να βάλουν ένα μπολ με δημητριακά, να σηκόνουν τα ρούχα τους. Στα 16 τους, τα αμερικανικά παιδιά θα πρέπει να έχουν βιώσει την πρώτη τους δουλειά. Στα 18, θα πρέπει να πάρούν το τιμόνι και να γνωρίσουν τις χαρές και τις ελευθερίες της οδήγησης στο πρώτο τους αυτοκίνητο. Στα 21, μερικοί γονείς αναμένουν τα παιδιά τους να έχουν βρεί το δικό τους σπίτι. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η κουλτούρα και οι κοινωνία του κολεγίου Νομίζω ότι ήταν μια εφεύρεση για των νεαρών ενηλίκων να οριμάσουν και για να δουν στην πραγματικότητα πως είναι να μεγαλώνεις. Πηγαίνοντας μακριά στο κολλέγιο ήταν ένας τρόπος για τους νέους να δοκιμάσουν τους καρπούς της αυτοδυναμίας και ανεξαρτησίας σε μια προσπάθεια να τους κρατήσει μακρία απο το σπίτι τους. Είναι δύσκολο να πάει πίσω στη φωλιά κάποιος όταν έχειμια γεύση από της ελευθερίας. Αυτό είναι Αμερική.

Στη συνέχεια, από την άλλη πλευρά, υπάρχει η ελληνική ανατροφή των παιδιών. Οι Έλληνες γονείς, παππούδες και θείοοι και όλοι η εκτεταμένη οικογένεια, ας πούμε τυχαία αγνώστους στο δρόμο, που και αθτή λατρεύουν τα παιδιά. Οι Ελληνίδες μητέρες είναι πάνω απο τα παιδιά τους όλη την ώρα. Οι Έλληνες λαμβάνουν γονική κατάσχεση ως γάντσομα από το στήθος μέχρι θανάτου. Κινδυνεύοντας να φανώ φανατική, μπορώ να πω με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι οι περισσότερες ελληνικές μητέρες μεγαλώνουν κακομαθημένα η μαλλόν πολύ καλομαθημένα. ΣΤον ελληνικό πολιτισμό δεν έχει ως στόχο την ανεξαρτησία ή την αυτοδυναμία, αλλά δουλική αφοσίωση στην πυρηνική οικογένεια και ακόμη και στην την εκτεταμένη οικογένεια. Τα παιδιά αναμένεται να μείνουν με την οικογένεια για όσο το δυνατόν περισσότερο. Αναμένεται να φύγουν απο το σπίτι μόνο όταν παντρευτούν και μπορούν να δημιουργήσουν τις δικές τους οικογένειες. Έτσι, δεν φαίνεται ενοχλητικό για ένα ανθρωπο στα 35 ή 40 ετών να μένει ακόμα στο σπίτι με άλλους ή με τους γονείς του. Επειδή ελληνικού πολιτισμού θεωρεί την οικογένεια ως το μεγαλύτερο δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης, θα θεωρηθεί παράξενο αν κάποιος αφήσει αυτά τα δεδομένα μιάς Ελληνικής οικογένειας.

Μπορείς πραγματικά να πείς ποιο στυλ ανατροφής είναι ανώτερο; Πάρτε ως παράδειγμα δύο ακραίες περιπτώσεις για το καθένα. Από τη μία πλευρά, έχω ακούσει για άτομα ηλικίας 17 ετών στις τάξεις γυμνασίου που των κλώτσησε έξω απο το σπίτι η μητέρα τους η ο πατέρας του για να μετακομίσει στο σπίτι του αγοριού ή της κοπέλας του. Μία άλλη περίπτωση, ένα 12 – χρόνο που ήμουν δασκάλα του, μου εκμυστηριεύτηκε πώς ήταν τόσο ενθουσιασμένος που αυτό το Σαββατοκύριακο οι γονείς της θα φύγουν από το σπίτι για ένα τριήμερο ταξίδι στο Τέξας. “Θα έχω το σπίτι όλο δικό μου και θα καλέσω όλους τους φίλους μου να κάνω πάρτυ!» Που καυχήθηκε με φακίδες και ένα πλατύ χαμόγελο. “Μήπως οι γονείς σας γνωρίζουμε γι ‘αυτό το πάρτυ;» ρώτησα. «Ναι», είπε. “Μπορούν ακόμη και να αφήσουν και την οικιακί βοηθώ για να με βοηθήσει με το πάρτυ.” Πω πω σκέφτηκα ότι είναι λίγο μικρή. Επιτρέποντας ένα 12 χρονών να έχει ένα πάρτυ σπίτι το Σαββατοκύριακο, αυτό είναι προοδευτικό. Ή είναι? Είναι ένας τρόπος για την αμερικάνικους γονείς να πλήνουν τα χέρια τους από τη δική τους τη γονική ευθύνη; Κάποια στιγμή κουράζεσαι να είσαι η μητέρα ή ο πατέρας, και έτσι μεταφέρεις μετην ευθύνη στο νεαρό παιδί με το πρόσχημα της δίνοντάς τους ανεξαρτησία;

Όταν απειλησα να διώξω των ασεβείς γιο μου στα 19 από το σπίτι, η πολύ- Ελληνίδα μητέρα μου αγριέψε και μου είπε, «Πώς τολμάς; Δεν μπορείτε να πετάξεις το παιδί έξω από το σπίτι. Τι είδους μητέρα είσαι; Είναι ακόμα ένα παιδί. “Πως θα οριμάσει σε έναν σωστό ενήλικα και αν δεν νιώσει τις συνέπειες των πράξεών της; Πότε και πού είναι η χρυσή γραμμή που περνά κανείς όταν έχουν εγκαταλείψει την παιδική ηλικία και πάνε στην ενηλικίωση και είσαι πλήρως υπεύθυνος των πραξεων σας και για τον εαυτό σας; Για τις αμερικανικούς γονείς ότι η γραμμή δεν έρχεται αρκετά γρήγορα? για τους Έλληνες, μπορεί να μην έρθει ποτέ.

Απο την άλλη πλευρά του νομίσματος έχουμε τα ελληνικά παιδιά που είναι στο άλλο άκρο. Είναι κάποιο, που στα 35, εξακολουθούν να βασίζονται στην μαμά και στον μπαμπά για να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Αυτό πλέον τι ονομάζεται μαμόθρεφτα, που κλαίνε όταν το διαμέρισμα που τους έχουν νοικιάσει οι γονείς τους δεν είναι αυτό που περίμεναν. Μια συνομιλία με μια γυναίκα 30 ετών μηχανικός αποκαλύπτει το χάσμα σε μια εξομολόγηση, «ανάμεσα στην επιλογή της μετακόμισης από το έχοντας η να αγωνίζονται ή να ζουν στο υπνοδωμάτιό τους, προκειμένου να έχουν μια BMW να κάνουν βόλτες και εμφάνιση, οι περισσότεροι νεολαία της Ελληνικής οικογένειας θα επέλεγαν τα BΜW. “έχω ακούσει όλα τα είδη των ιστοριών. Τήν συνταξιούχου μαμά με αρθρίτιδα από που εξακολουθει να πλένει τα ρούχα και καθαρίζει το δωμάτιο του 40 γιού της. Να στέλνουν πακέτα φαγητού αεροπορικός στον Λονδίνο στις κόρες και στους γιους μέχρι να τελειώσουν τις σπουδές τους. Ή χειρότερα μητέρες και πατέρες που ευγενικά έφυγαν μακριά για το Σαββατοκύριακο για να δώσουν χώρο στο γιό με τη φίλη στο διαμέρισμά τους. Δεν είναι αυτό μια αξιολύπητη τρόπος να αποκαλείς τον εαυτό σου ενήλικα;

Ενώ η σύγκριση πολιτισμών είναι σαν να μιλάμε για μήλα και πορτοκάλια, ένα πολιτιστικό αντίστροφο ζωή των νέων, θα παράγει μια αντίθεση στις εικόνες: ο Αμερικανός έφηβος έφυγε από το σπίτι του στο 18, θα είναι περικυκλομένο από ενδιαφερομένουε Ελληνες να λένε πράγματα όπως, “Εκεί εκεί για το, καημένο η καημένη. Είσαι μαζί μας τώρα. Εμείς θα σε φροντίσουμε. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τίποτα. “Ο Ελληνας 25χρονος ο οποίος εξακολουθεί να πέρνει τηλέφωνο το σπίτι κάθε εβδομάδα σε αναμονή για το επίδομα των 300 ευρώ. Θα πρέπει να πάρει ένα μάθημα και μία κλωτσία στο πισινό τουτου με τα ακόλοθα λόγια,” Είσαι ένα άχρηστο σκατό. Θα πρέπει να φροντίζεις την μητέρας σου, και όχι το ανάποδο. Δεν ντρέπεσαι; Δεν είσαι ντρέπεσαι για τον εαυτό σου; ”

[pinterest]

You've got issues @el

οι Έλληνες άνδρες κάνουν τους καλύτερους συζύγους;

December 19, 2015
by irene Archos

Οι ιστορίες της απιστίας και των άτακτων παιγνιδιών των Έλληνων ήρωων »είναι η ουσία του μύθου. Ας πάρουμε για παράδειγμα των Ιάσων, των Θησέα ή και τον περίφημο Οδυσσέα. Ο Ιάσονας, παντρεύτηκε την Μήδεια, που χωρίς την γοητεία της δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και όμως την πρόδωσε, όταν παντρεύτηκε την Αθηναία πριγκίπισσα πού ήτνα αρκετά νεότερη. Ήξερε πολύ καλά ότι πήγαινε ενάντια του όρκο του, που ποτέ δεν θα εξαπατούσε. Το ίδιο προκείπτει και με τον Θησέα, ο οποίος σύμφωνα τόσο με λογοτεχνικά αλλά και με ιστορικά άρχεια ήταν ένας αλαζονικός μαλάκας. Χρειαζόταν την βοήθεια της Αριάδνης για να βγεί από τον λαβύρινθο όμως όταν του έδωσε αυτό που ήθελε, την εγκατέλειψε, έγκυος και μόνη στο νησί της Νάξου, αφού πρώτα την είχε μεθύση, στην επιστροφή προς την Αθήνα από την Κρήτη. Και φυσικά όλοι γνωρίζουμε τις σεξουαλικές περιπέτειες του πονηρού Οδυσσέα. Αν είχε μια σεξουαλική επαφή σε κάθε ένα από τα νησιά, στο ταξίδι για την επιστροφή στην Ιθάκη, ειναι όλοφάνερο γιατί η διαδρομή της επιστροφής του ταξιδιού του πήρε πάνω από δέκα χρόνια.

[social_lock] your content [/social_lock]Αλλά η ουσία του μύθου και του θρύλου που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Ας το παραδεχτούμε – Τα Ελληνικά “αγόρια” κακομαθημένα, αλαζονική, και άπιστοι. Έχουμε ακούσει ιστορίες για εξαπάτηση της σύζυγό του για πολλά χρόνια. Ως ένα νεαρό κορίτσι θυμάμαι έναν από τους φίλους του πατέρα μου να καυχέται, «είχα σχέσεις με εκατοντάδες γυναικών.”Βγήκα έξω από το ελληνικό περιβάλλον και ρώτησα τους Αμερικανούς για τι γνώμη είχαν για τους ελληνικού άνδρες, “Κολ-τρύπες”, “περήφανοι” “ανώριμη” “εξυπνάκιδες” “καλός με τα χρήματα και τις επιχειρήσεις», αλλά ως επί το πλείστον αλαζονική ανώριμα “α– “. Όπως τους Λατίνους εραστές, κρατάνε μία λίστα στο μυαλό τους με όσες γυναίκες έχουν πάει. Για να μην πω ότι είναι πολύ διαφορετικοί από τους άλλους άντρες εκεί έξω, και να διακινδυνεύσω οτι ανφέρομαι στερεότυπα, αλλά τα στερεότυπα δεν έρχονται από το πουθενά. Φυσικά υπάρχουν ατομικές διαφορές, αλλά έχω την αίσθηση ότι το «σύνδρομο του ελληνικού άνθρωπο” είναι ένα μείγμα υπερηφάνειας, δεσπόζει το πείσμα, απιστίας και ασέβεια προς τις γυναίκες, έχει κάτι να κάνει με τον τρόπο που κοινωνικοποιούνται τα αγόρια στον Ελληνικό πολιτισμό.

Οι διαφορές μεταξύ των τρόπων μεταξύ ένος ελληνικό κορίτσιου και ένος ελληνικού αγόριου είναι τεράστιες και τα αντίστοιχα κοινωνικά καθιερωμένη συμπεριφορές τους δημιουργούν μια σύγκρουση στις σχέσεις. Ολοι πιστεύοθν ότι οι Έλληνηκοί άνδρες θα εξαπατήσουν, ότι δεν είναι όλοι οι Ελληνίκοι άνδρες έτσι. Ως σύζυγος, που υποτίθεται ότι είναι η Πηνελόπη και παραμένει ενάρετη, ακόμα και όταν ο σύζυγός της την έχει εξαπατήσει 2 η και είναι δύο ή 22 φορές.Καθώς οι γυναίκες κοινωνικοποιηθηκαν σε λιγότερο πατριαρχική πολιτισμούς, όπως οι ΗΠΑ, αυτό το είδος της διπλής πρότυπο καθίσταται απολύτως απαράδεκτο. Είναι άδικο και απαράδεχτο. Εκεί έγκειται η διαμάχη για μια Ελληνική γυναίκα της Διασποράς- πόσο θα θυσιάστει παραμένοντας πιστή στις παραδόσεις του πολιτισμού της από το πάντρευεται κάποιόν εκτός της πολιτιστική της κουλτούρασ και πόσο κοστίζει αυτή τη θυσία, την δική της αξιοπρέπεια που σύμφωνα με το στερεότυπο του ανέλαβε Ελληνικού Μάγκα Ανδρα; Με λίγα λόγια, θα καθόσουν με ένα ανδρα μάγκα μονο και μόμνο για να κρατήσεις ισορροπία και να έχεις την αρμονία ενός ελληνικού σπιτιού.

Προσωπικά, επειδή εκτιμώ τον εαυτό μου και τον σέβομαι περισσότερο από ό, τι να συμβιβαστώ με τα κοινωνικά πρέπει και αυτό φαίνεται και στις δύο φορές που έχω επιλέξει να παντρευτώ μη Έλληνες. Και οι δύο κόρες μου είναι μισές Ελληνίδες. Έχω καταφέρει να προωθήσω μια πολύ πραγματική έννοια της ελληνικής υπερηφάνειας μέσα τους, διδάσκοντάς τους την ελληνική λογοτεχνία και την ελληνική γλώσσα, εδραιώνοντας τους σε ελληνικές αξίες και κρατώ ζωντανή την Ορθοδοξία, και με ταξίδια στην Ελλάδα, όποτε είναι δυνατόν. Πάντα ετοιμάζω ελληνικά τρόφιμα και τηρώ τις Ελληνικές παραδόσεις στο σπίτι.Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι και οι δύο “αισθάνονται” περισσότερο Έλληνιδες, ακόμη και αν έπρεπε να γίνει über-ελληνικά να το πω έτσι, σε μια προσπάθεια να τους κρατήσω από το να πηγαίνουν «Ελληνίδες ελίτ”, αν ένιωθα την ανάγκη οτι ο ελληνικός πολιτισμό ήταν εξαιρετικά σημαντικό. Ήταν σημαντικό για μένα ότι οι κόρες μου να μεγαλώσουν ελληνικά, αλλά με όλα τα οφέλη του αισθήματος όπως είναι οι δυναμικές αμερικανικές γυναίκες. Δεν θέλησα ποτέ να εξαφνιστεί η «ελληνικότητα». Ωστόσο, δεν ήθελα να θέσει σε κίνδυνο τον αυτοσεβασμό μου ή κατασταλάξω με ένα κακομαθημένο Ελληνα που έτεινε να είναι η τύχη μου με το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών άνδρες που γνώρισα. Και έχω κουραστεί να περιμένω ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα για μια ισόρροπη, ισότιμη σύζυγο που είχα, επίσης, τη χημεία για να έρθουν κοντά.

Ξέρω πολλές Ελληνίδες φίλες που έχουν «παντρευτή και έχουν κατσταλάξει» σε μια σχέση με Ελληνα άντρα που η σχέση τους ειναι λιγότερη ικανοποιητική. Οι Έλληνες άντρες είναι γεμάτοι ενσωματώσεις του Οδυσσέα ή Ιάσονα. Διακινδυνεύοντας την ετικέτα της υποκειμενικής κρίσης και άδικο, εγώ δεν ταυτίστηκα στην ιδέα τους για την ευτυχία στο γάμο, ακόμη και αν λένε ότι είναι, γιατί εγώ πού είμαι απο απ’ έξω μπορώ να κρίνω και να πώ οτί πολλές άλλαξαν όλα τα πρέπει τους για να είναι με ένα Ελλήνα σύζυγο. Έλληνα σύζυγό . Οι σχέσεις είναι εξαιρετικά περίπλοκες. Αλλά πολύ συχνά βλέπω τις θυσίες που κάνουν στο εγώ τους, ιδίως όσον αφορά το σεβασμό και την ίση κατανομή των εργασιών σπιτιού και η ανατροφή των παιδιών, ότι πολλές γυναίκες της ελληνικής κοινωνίας μου έχουν κάνει για την χάρη της διατήρησης μια άνετης Ελληνικής οικογένειας. Για να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και δίκαιη κατανομή της εργασίας και στις δύο ρόλους των δύο φύλων είναι μη διαπραγματέυσυμο σε ενα ρύθμισμένο γάμο.

Αυτό με θλίβει να βλέπω τόσες πολλές έξυπνες επιτυχημένες γυναίκες που έχουν τόσα πολλά πρόκειται γι ‘αυτούς στο επάγγελμά τους και του κοινωνικού κόσμου οι ίδιες έχουν συμβιβαστεί με τον πιο οικείο από τους κύκλους. Αν και δεν έχω κάνει επίσημες μελέτες και έρευνες σε αυτό, πιστεύω οτι μου είναι ότι το ενδίδουν στις πιέσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, για να παντρευτεί μια Ελληνίδα, διότι ο πολιτισμός μας βάζει τόσα πολλά που διακυβεύονται στη διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού στη ζωή. Δεδομένου ότι είναι οι μητέρες που μεταδίδουν τον πολιτισμό, η μονάδα για ενδογαμίας είναι πολύ έντονη σε Έλληνες της διασποράς. “ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ,« οι μεσήλικες κυρίες της Φιλοπτώχου θα συζηταμε, “ξενο θα ΠΑΡΕΙ;». Θεωρείται ένα μέτρο απελπισίας, μια διευθέτηση για δευτερόλεπτα ένα κορίτσι που θα παντρευτεί έναν ξένο κάποιον έξω από την ελληνική χόρο.

Λοιπόν, τι λέτε, οι Έλληνες άνδρες κάνουν τους καλύτερους συζύγους; Εξαρτάται. Εξαρτάται από το αν ο Έλληνας ή Ελληνίδα αμερικάνικα έχει απορροφήσει τα ήθη μιας πιο ισότιμης είδος του γάμου και που σέβονται την γυναίκα. Πιστεύω, όμως, ότι αν το ρητό “ένας καλός άνθρωπος είναι δύσκολο να βρεθεί” Είναι αλήθεια ό, τι οι πιθανότητες να βρεθεί ένας καλός άνδρας ειναι λιγότερες. Αυτό που ο ποιητής Ρίλκε είπε είναι αλήθεια όχι μόνο για την ελληνική αλλά και όλες τις σχέσεις, “στις σχέσεις οι άνδρες είναι αυτοί που δεν ξέρουν πώς να αγαπούν.”

Ίσως τότε η απάντηση είναι να εκπαιδεύσει εκ νέου ελληνικού ανδρών και γυναικών σε ένα νέο πρότυπο σχέσεων φύλου που μεταφράζεται σε πραγματικά ίσοι, με αμοιβαίο σεβασμό και την ικανοποίηση των γάμων και των οικογενειών. Ίσως η απάντηση δεν πρέπει να είναι τόσο είτε / ή. Δεν τεμαχισμό παιδιά του Ιάσονα σε μια τακτοποίηση της εκδίκηση για την απιστία του, ούτε το διαζύγιο ο Οδυσσέας μετά από όλα αυτά τα χρόνια έχετε επενδύσει στη σχέση σας. Εάν μόνο ο Δίας και η Ήρα είχαν την παροχή συμβουλών γάμου και αν είχαν μια αναπαυτική θέση σε ένα καναπέ σε γραφείο κάποιου σύμβουλο γάμου. Ίσως θα μπορούσαν να ήταν τα αρχέτυπα, με αμοιβαίο σεβασμό και την ικανοποίηση του γάμου.[pinterest][follow id=”greekamgirl” ]

You've got issues @el

“Hello Class my name is Ms. Papadopoulos”: The Phenomenon…

August 11, 2015
by irene Archos

Μια πρόχειρη ματιά κάτω από τη λίστα των εργαζομένων των εκπαιδευτικών στην πόλη της Νέας Υόρκης Υπουργείο Παιδείας θα προκύψει μια πληθώρα Ελλήνων επωνύμων από το Α έως το Ω: Απέσο, Σμαράγδα, Baboulise, Elise, ΔΕΛΑΚΑΣ, Chrissie, σε όλη τη διαδρομή προς τα κάτω για να Ζαφειρίδης, Χριστίνα με όλα τα Pappas και Σωτηρόπουλος στη μέση. Στο δημοτικό σχολείο της κόρης μου και μόνο, υπάρχουν 30 καθηγητές ελληνικής καταγωγής, περίπου το 40% του σχολείου. Παρά το γεγονός ότι το υπουργείο δεν τηρεί τα δημογραφικά στοιχεία για τους υπαλλήλους τους με βάση την εθνοτική ταυτοποίηση, έχω παρατηρήσει ότι υπήρξε σημαντική αύξηση της παρουσίας των Ελλήνων της Αμερικής εκπαιδευτικών των δημόσιων σχολείων, ειδικά στη Νέα Υόρκη. Με guestimate μου ένα καλό 20% των εκπαιδευτικών στην κατάσταση μισθοδοσίας NYC DOE είναι ελληνικής καταγωγής, για να μην αναφέρουμε τις επικουρικού προσωπικού και των σχολικών βοηθών. Γιατί είναι αυτή η τάση; Στο τεύχος αυτού του μήνα μετά από μια εποχή-μακρύ συγκέντρωση για την εκπαίδευση, greekamericangirl.com εξερευνά το φαινόμενο της ελληνικής αμερικανικής δάσκαλος. Τι ενημερώνει την επιλογή ενός νεαρού Ελληνική γυναίκας να εισέλθουν στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού; Υπάρχουν διαφορές στην κοινωνικοποίηση που ωθούν τις γυναίκες στη λήψη ένα κομμάτι της διδασκαλίας καριέρα; Ποιες είναι οι πολιτιστικές προεκτάσεις που επηρεάζουν την απόφαση;

Γεωργία Μαυρομιχάλη, 45, έχει εδώ και πολύ καιρό δασκάλα αγγλικά / Δημοσιογραφία στο Cardozo High School στο Bayside, Νέα Υόρκη για 22 χρόνια. Έχει διατυμπανίζει τον εαυτό της ως «ένα φυσικό γεννηθεί δάσκαλος» και με δεδομένη την επιλογή, θα είχε πιθανότατα το κάνει ξανά.

«Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου, αλλά ξέρω άλλες ελληνικές γυναίκες που γίνονταν δάσκαλοι, επειδή πίστευαν ότι θα ήταν ένα καλό επάγγελμα για μια γυναίκα που θέλει επίσης να έχουν το χρόνο να είναι στο σπίτι με την οικογένειά της και είναι μια καλή μητέρα», αυτή εξηγεί. “Για μένα, μου άρεσε, επίσης, τα καλοκαίρια μακριά ιδέα, έτσι ώστε να μπορώ να ταξιδέψουν με τα παιδιά μου στην Ελλάδα με την ελπίδα ότι θα αγαπούν τον πολιτισμό και τη γλώσσα όσο κάνω και να γίνει σε άπταιστα ελληνικά.”

Μαυρομιχάλη υποστηρίζει ότι ενώ η διδασκαλία ήρθε φυσικά σε αυτήν, πολλές γυναίκες κοινωνικοποιούνται να πιστέψει αυτό είναι η καλύτερη επιλογή για την καριέρα τους. “Έχω γυναίκες μέλη της οικογένειας (στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ), οι οποίοι είναι δικηγόροι και είτε εργάζονται στην επιχείρηση, και συχνά μου λένε ότι εύχονται να είχαν γίνει καθηγητές», παραδέχεται.

Γεωργία Brandeis, 32, Ειδική Αγωγή / αγγλικά σε Townsend Harris Γυμνάσιο, ανατράφηκε με το εικονίδιο του “δάσκαλος” μεγαλώνουν.

«Δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από ό, τι ο παππούς μου ήθελε ό, τι για μένα να γίνει δάσκαλος,” διηγείται.

Όταν έγινε η πρώτη δασκάλα, ήταν συνεπαρμένος και απόλυτα ικανοποιημένος. Ωστόσο, υπήρχαν αυτές οι διακυμάνσεις κατά τη γνώμη των γονέων πρώτης γενιάς της, ο οποίος της είπε, “Θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα δάσκαλο.» Οι γονείς της ήταν ο παίκτης που θα μπορούσε να γίνει κάτι μεγαλύτερο από τις αδελφές της, που ήταν επίσης σχετικά με τη διδασκαλία πίστα . Ενώ η οικογένεια της στην Ελλάδα και στις περισσότερες σε αυτή τη χώρα σκέφτηκε ότι είχε χτυπήσει το «τζακ ποτ» με το να γίνει δάσκαλος, πήρε ότι «παράξενο συναίσθημα” στο γυμνάσιο επανένωση της στο Bronx Science High School, όταν είχε να παρατάσσουν ερωτήσεις από τους συμμαθητές της που είχε γίνει γιατροί, δικηγόροι, και Διευθύνοντες Σύμβουλοι.

“Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα ότι περίεργο συναίσθημα, λέγοντας ότι ήμουν δάσκαλος. Σε συνάντηση μου ένιωθα ότι ήταν το ασήμαντο της ομάδας μου. Είχα μια άθλια φορά σε συνάντηση μου. Εγώ πραγματικά Μισούσα χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά ότι ήμουν δάσκαλος, και άρχισα να πιάσει τον εαυτό μου λέγοντας «Αχ είμαι απλά ένα δάσκαλο.» Και τότε εγώ έπρεπε να σταματήσω τον εαυτό μου, αυτό που λέω; Αυτό είναι το καλύτερο επάγγελμα ποτέ. ”

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει υποστεί για την επιλογή της να εργαστεί στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Η “ασχήμια” στο σύστημα έκανε να παραιτηθεί από τη διδασκαλία καριέρα της και να πάει πίσω σε μια καριέρα στη χρηματοδότηση. Εκείνη είχε προαχθεί σε μια αριστοκρατική χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στην 5η Λεωφόρο, για να πάρει Σειρά 6 εξετάσεις της, τυλιγμένη από αριστοκρατικός περιβάλλον, πλήρη τοιχώματα της δεξαμενής ψαριών, μαρμάρινα μπάνια, δωρεάν πρωινό και το μεσημεριανό γεύμα κάθε μέρα, όταν πήρε ένα τηλεφώνημα από τον παλιό AP της προτρέποντας την να επανέλθει σε ένα νέο σχολείο. Σταμάτησε εκείνο το προσοδοφόρο θέση, διότι η ψυχή της διδασκαλίας. «Ήθελα να γίνω εθελοντής και να πληρώνομαι», εξηγεί. «Η απόφασή μου δεν ήταν πολιτιστική. Ήταν αναπόσπαστο στοιχείο του ποιος είμαι “.

Όταν παλιό αφεντικό της και των εργαζομένων γραφείο της έμαθε για στροφή της καριέρας της, που της έδωσε μια κάρτα αναφέρει, “Καλή τύχη με την απόφασή σας.» Ο φάκελος γέμισε με $ 10.000 ως αποχαιρετιστήριο δώρο. “Θα έχετε την ευκαιρία να την έχουν ανάγκη», η επιγραφή διαβάζεται.

Brandeis προειδοποιεί για την πτώση στην πολιτισμικά αποδεκτό σενάριο της ελληνικής δασκάλα, όμως. Αναρωτιέται για τους άλλους εκπαιδευτικούς, για παράδειγμα, η μικρότερη αδελφή της.

“Είναι πάντα διαμαρτύρονται για τα παιδιά,” Brandeis αφηγείται.

Υποψιάζεται την μικρότερη αδερφή της, όπως πολλοί στο σύστημα, έγινε ένας εκπαιδευτικός από προεπιλογή, επειδή η διδασκαλία είναι μέρος του αποδεκτού πολιτιστικών και τη γονική προσδοκία για μια γυναίκα για τον ελληνικό πολιτισμό.

“Από την άλλη πλευρά, αισθάνομαι αμηχανία από μερικούς από τους εκπαιδευτικούς στο σύστημα που δεν είναι η διά βίου εκπαιδευόμενους, οι οποίοι είναι κολλημένοι σε ένα μικρό-κόσμο το μυαλό του να είναι ένας δάσκαλος,” που παραθέτει. “Αυτοί οι άνθρωποι πήγαν στη διδασκαλία, επειδή οι οικογένειές τους, τους επηρέασε.”

Brandeis δεν gloss πάνω από τις πραγματικότητες της εργασίας για το σχολικό σύστημα της Νέας Υόρκης. «Λαμβάνοντας υπόψη ότι το σχολικό σύστημα λειτουργεί τη μεγαλύτερη εκστρατεία κατά του εκφοβισμού για τους μαθητές», λέει, «ο τρόπος που το σύστημα επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να τρομοκρατείται είναι φρικτή.”

«Εδώ έχουμε αυτό το περίφημο επάγγελμα που ελληνικές ρίζες μας που μας λέει είναι η πιο ευγενής στον κόσμο, και έχουμε δώσει τόσο πολύ από τον εαυτό μας, αλλά στο πλαίσιο του συστήματος δουλεύουμε είναι απλά δεν αξίζει τον κόπο μερικές φορές», λέει.

Έχοντας ζήσει και εργαστεί ως δάσκαλος, τόσο στον Παλαιό Κόσμο και το Νέο Κόσμο, μπορώ να επιβεβαιώνουν την άποψη. Όταν μεγάλωνα, ήμουν ενθαρρύνονται να γίνει δάσκαλος. Θυμάμαι YiA Νέα Γενιά σε Δράση μου οριοθέτησης με την ιδέα μιας “ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ” στην οικογένεια, “tha φόρα CHRISO brachioli pantote” (“Θα ήθελα να φορούν ένα χρυσό βραχιόλι στο χέρι μου για πάντα», έλεγε.) Ζώντας στο μικρό νησί της Τήνο για ένα χρόνο, όταν οι ντόπιοι ανακάλυψαν ένα “ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ” από ΑΜΕΡΙΚΗ είχε έρθει για να δώσει αγωνίζονται τα παιδιά τους (και ενήλικες) μαθήματα στα αγγλικά, χώρισαν κυριολεκτικά τα ασβεστωμένα σοκάκια, όταν πέρασα από. “Καλή mera sas despoinis,” που με χαιρέτησε. Πήρα αντιμετωπίζονται με δωρεάν φραπέ στο καφενείο? Ήμουν τόσο κοντά σε μια διασημότητα θα μπορούσα να έχω πάρει στη ζωή μου. Και όλα αυτά επειδή ήμουν δάσκαλος! Fast forward, 15 χρόνια αργότερα, ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Νότιο Μπρονξ και τις πολύ σκληρές γκέτο του Μπρούκλιν, είμαι κακοποίηση και εκφοβισμό από την κυβέρνηση και κάλεσε όλα τα είδη των “σκύλες” από τους μαθητές μου. Ως «κάνουμε τώρα,” έχω δώσει ηλικιωμένους ένα κατάταξη άσκηση με έναν κατάλογο των επαγγελμάτων. Θα ψηφίσει ομόφωνα ότι «δάσκαλος» είναι ένα από τα χειρότερα της παρτίδας. «Σκουπίδια οι άνδρες κάνουν περισσότερα χρήματα από τους καθηγητές,« είναι γρήγορος για να μου θυμίζουν.

Η ελληνική έννοια της διδασκαλίας εναντίον της Αμερικής είναι πολιτισμικά σε αποδόσεις. Στην Αμερική, η διδασκαλία έχει υποβιβαστεί σε κάτι παραπάνω από μια δουλειά γραφείου. Το σύνθημα είναι «Εκείνοι που μπορούν, να κάνει? εκείνους που δεν μπορούν να κάνουν, να διδάξει. “Για την μόρφωση και την φωτισμένη, οι εκπαιδευτικοί αξιολογούνται, αλλά και για το ευρύ κοινό, η διδασκαλία δεν αξίζει τον σεβασμό (μεταφρασμένο και αποδεικνύεται για την απόκτηση δύναμης) ότι το κάνει σε
Ευρώπη (όπου οι εκπαιδευτικοί έχουν σχετικά υψηλόμισθοι.) Κατά κανόνα, η περαιτέρω ταξιδεύει κανείς ανατολικά πολιτιστικά, τόσο περισσότερο σέβεται τα εντάλματα του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού. Στις ΗΠΑ, οι εκπαιδευτικοί είναι δοξασμένο περισυλλογή σκουπιδιών που heckled με πυραύλους χαρτί, ενώ στην Ινδία και την Ιαπωνία είναι σεβαστός ως θεοί.

Επιπλέον, υπάρχει μια διάκριση μεταξύ των τύπων των εκπαιδευτικών των δημόσιων σχολείων στην Ελλάδα που δεν υπάρχει στις ΗΠΑ. Εκτός από τον τίτλο, «καθηγητής κολεγίου,« ομόφωνα σεβαστή και στα δύο μέρη, «δάσκαλος», είναι λίγο πολύ συγκεντρωμένων σε μία κατηγορία, ανεξάρτητα από το αντικείμενο ή βαθμό, αλλά στην Ελλάδα, ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ, ειδικά Φιλόλογος και dimosiographia θεωρούνται υψηλού κύρους, Μαυρομιχάλη σημεία έξω.

«Θυμάμαι τη γιαγιά πρώην σύζυγός μου σκέφτηκα ότι ήταν το πιο έξυπνο άτομο ήξερε,” Μαυρομιχάλη θυμάται. “Ήταν τόσο περήφανος, περισσότερο από ό, τι οι περισσότεροι άνθρωποι. Επειδή σε κάποιον από το Χωριό, να γίνει ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ philologias είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. ”
Αντίθετα, αμερικανική έθεσε ο θείος της δεν συμμερίζονται την ίδια άποψη. «Εδώ, όταν πήγαινα στο κολέγιο, ένας από τους θείους μου είπε η μητέρα μου ότι όλο και δάσκαλος ήταν χάσιμο χρόνου», λέει. “Πίστευε ότι ο καθένας πηγαίνει στο κολέγιο θα πρέπει να γίνει γιατρός ή δικηγόρος. Νομίζω ότι ήταν και εξακολουθεί να είναι μια αλαζονική αμόρφωτος άνθρωπος, και είμαι ευτυχής για το ότι ήταν ο θείος μου και δεν τον πατέρα μου. ”

Έτσι, είναι μια συλλογική πολιτισμική απόφαση που οδηγεί πολλές νεαρές γυναίκες στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού ή είναι μια προσωπική κλήση; Είναι δύσκολο να ξεκολλήσετε τα πολιτιστικά και κοινωνικά στρώματα για να βρει το «πραγματικό» πρόσωπο κάτω. Η εικασία μου είναι ένας συνδυασμός της ανατροφής και της φύσης, αλλά ανεξάρτητα από το δίσκο, η παρουσία τόσων πολλών γυναικών ελληνικής καταγωγής στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα θα καταστήσει πολύ πιθανό ότι από τη στιγμή που εσείς ή τα παιδιά σας απόφοιτος λυκείου, θα έχουν διδαχθεί από ένα δάσκαλο με ένα μακρύ, εξαιρετικά δύσκολο να προφέρει ελληνικό όνομα.

You've got issues @el

Getting a Little Help from HELP

June 9, 2015
by irene Archos

Hellenic Education and Language Program is a small, independent after-school language program created by first, second and even third-generation Greek American parents in Astoria who were looking for alternatives to the church-run language programs for their children. Continuing our series of articles on the success of private Hellenic schools in the country, we focused on profiling HELP because of its uniqueness and its excellence in providing language and culture as a complement to the traditional English school day.

Operating from the first/basement floor of a newly constructed building off of Broadway and 37th Street in Astoria, HELP features several levels of instruction and makes a point of placing children according to ability and comprehension not on age. While some might see this as awkward socially, most classes fall within two grade levels of difference.

Children discuss their designs for robot class on a typical afternoon at the HELP afternoon school

Quite impressive for writers of this magazine is the fact that each classroom of the school is named after a famous Greek woman from history, including Hypatia, Adriane, and Sappho . In fact, the nickname of the school is the “Ypatia.”

On the afternoon we visited the school, students were engaged in a robotics making session using Legos while following a computer-generated program. Others were reciting poems while others were coming off the ecstatic performance of the Perseus myth they had staged the weekend before.

HELP emphasizes student-centered, hands-on activities where the living language of Greek can come to life. It is not strictly a cut-and-dry language program, but offers a more holistic approach to Greek culture. Its curriculum is rounded out by courses in history, Greek geography and mythology, math in Greek, Greek civics, Greek dance and traditions and even environmental education. It has expanded its offerings to include English for adults, modern and classical Greek literature, the Iliad, theater workshop and “Mommy and Me” classes.

HELP afternoon Greek school — a student in the after-school program of Hellenic Education and Language Program tinkers with Lego blocks to make robots based on computer-aided design

[box type=”shadow” align=”alignleft” ][/box]

[tabs type=”horizontal”][tabs_head][tab_title]A Close-up Look at H.E.L.P. from the Chris Orfanakos, Founder[/tab_title][/tabs_head][tab] [/tab][/tabs]

How is HELP different from the other schools that teach Greek language and culture? We receive many students that come from homes of Hellenes that are dissatisfied for a plethora of reasons. The most common of reasons is that they are disenchanted with the level of education that exists within the established educational part of our community in the United States. Education for us at H.E.L.P. is not only language but the culture and history that helps empower children to understand why it’s important to learn the language. Some parents do not like the idea that there is religious instruction in learning the Greek language. Some parents who had not baptized their children were not even allowed to attend a Christian school in the community. The community that first backed the program was YSEE. This is a movement of Hellenes that believes in the virtues and traditions of our ancient ancestors. We believe that Greek culture and identity is for any Hellene that wants to indulge in it, of any religion background. This was the main reason why we kept H.E.L.P. secular.

The Hellenic education and language program is not trying to reinvent the wheel but we like to think the wheel needs a challenge. Learning Greek through activities and instruction, through art, theater, sports, science, mathematics to be able to learn their language and cultural identity. I never understood why the organization that has the monopoly on education in the USA ironically never truly indulged in the arts with regards to learning Greek when we are the first civilization to explore them in such depth.

How do you structure your program? What offerings exist?

Our program is an evening program weekdays and Saturday mornings comprised of six levels of placement based on level of individual comprehension and knowledge, not age. The idea that a particular age accommodates a specific level is outdated. The idea that a 10-year-old who would be in fifth-grade American school can speak read and write Greek at a fifth grade level Greek school is preposterous. Roughly 25% of the children are from mixed marriages and the other 70% are second and third generation Greek-Americans. Most of these children do not hear Greek at home. Hence the idea of grades one through eight is out the window because you have seven-year-olds that sometimes can speak read and write better than an ten-year-old and so you have to shuffle the children but not to a point where it’s an awkward situation where there is a 12-year-old sitting next to an 8-year old. Our grade levels run from pre-K to 9th grade but we are hoping to create programs that reach high school levels.

What accounts for the school’s success to this point? The school program is successful for no other reason then the passion and conviction to keep it going by the community and the parents of the students. I strongly believe that that is the only way to build a proper Greek school. If we are not ready to bleed and sweat for it then we do not deserve it.

How do you get your financial support?

The program initially was designed to be on a donation basis but eventually we ran into quite a few problems with that. So we have added a tuition. With that said we have never ever turned away a student that could not afford the program. The parents and supporters of the program go out and try to find sponsorships for the students that cannot afford to pay for the education. We do a fundraiser to pay the bills and many times go deeper into our own pockets.

For the upcoming year we have planned an Ellinomathia curriculum for grammar and will also be prepping students for the Greek Regents exam.

Drop off at the HELP afternoon school program which offers classes in more than just Greek language and culture

[tabs type=”horizontal”][tabs_head][tab_title]A Word from Future Director, Eleftheria Oikouta [/tab_title][/tabs_head][tab][/tab][/tabs]

What is your vision for HELP and after-school programs of Greek language and culture?

The way I see it Greek school must forge first and foremost an identity for the Greek community. The imprint of Greek identity is vital to the continuance of our culture or else we will be lost. The first vehicle for identity is the Greek language, which is essentially an instrument of thought. It is the responsibility of the teachers and the parents to continue this identity. The Greek footprint is fading in other parts of the country. We are lucky we are in NYC that has a strong Greek identity with the changing crisis we are experiencing a new influx of Greek immigrants My goal is to create a new generation of Greek children who will learn Greek as a way to become better American citizens.

What plans do you have for next year?

We are planning to expand our Greek program by offering the Greek Proficiency exam called the Certificate of Ellinomathia under the auspices of the Greek Ministry of Education. This is a certificate that vouches for the language proficiency in Greek by the Greek state and recognized in the academic and professional world. Registration is currently ongoing from June 7th to June 27th for the upcoming academic year. For more info email info@help.org. [Google][pinterest]

Category: You’ve got issues @el

BACKGROUND CONSIDERATIONS

CULTURAL ARGUMENT

BUT THERE’S LITTLE DIVORCE IN GREECE–

THE PERSONAL ARGUMENT

CONCLUSION

Share this:

A beloved whom no beloved can equal and for other than whom there is no share of my heart is a beloved who is absent from my vision and my person but who is present to my heart

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

[tabs type=”horizontal”][tabs_head][tab_title]A Close-up Look at H.E.L.P. from the Chris Orfanakos, Founder[/tab_title][/tabs_head][tab] [/tab][/tabs]

What plans do you have for next year?

Share this:

A beloved whom no beloved can equal
and for other than whom there is no share of my heart
is a beloved who is absent from my vision and my person
but who is present to my heart